Encyklopedia Prawdziwej Żywności | Taro

Uważa się, że taro prawdopodobnie pochodzi z Indii (lub Malezji) i mogło być uprawiane już 5000 lat przed naszą erą. Według "The Oxford Companion to Food", uprawa taro rozprzestrzeniła się zarówno na wschód, jak i na zachód od swoich początków: na wschód do Chin i Japonii (przed 100 r. p.n.e.), a stamtąd na wyspy Pacyfiku; na zachód do Egiptu (tuż ok. 100 r. p.n.e.), starożytnej Grecji i Rzymu, następnie do Afryki Subsaharyjskiej i wreszcie na Karaiby i do Ameryki Łacińskiej wraz z handlem niewolnikami.

Polinezyjczycy, słynni żeglarze, którzy przemierzyli tysiące mil, odkrywając i kolonizując różne wyspy Pacyfiku, przywieźli taro ze sobą w podróż, dzięki czemu roślina ta stała się ważną częścią kultury i diety wielu wysp Pacyfiku. W podcaście "Kuchnia klimatyczna" dziennikarka Clarissa Wei bada znaczenie taro w kulturze hawajskiej, zauważając, że roślina ta zajmuje centralne miejsce w hawajskiej opowieści o stworzeniu i że dzięki niej Hawaje były przez wieki całkowicie samowystarczalne.

<

Zabawne fakty o Taro:

• Według danych Uniwersytetu Hawajskiego rdzenni Hawajczycy znali historycznie co najmniej 300 odmian taro, choć obecnie przetrwało tylko 60-70.
• Na całym świecie taro występuje pod wieloma nazwami, takimi jak kokos, dasheen czy eddo.
• Tsukimi (ang. Moon-viewing) to japoński festiwal ku czci jesiennego księżyca, podczas którego taro jest jednym z produktów spożywczych.
• W starożytnej kulturze hawajskiej tylko mężczyźni mogli pracować przy uprawie tej rośliny.

Na co zwrócić uwagę, kupując taro

Bulwy taro są duże, mają brązową, łuskowatą (i jakby owłosioną) skórkę oraz zazwyczaj kremowobiałe wnętrze z fioletowymi plamkami (choć istnieją też odmiany fioletowe i różowe). Po ugotowaniu lub ugotowaniu na parze bulwy przybierają purpurową barwę. Liście są duże i mogą być głęboko zielone, purpurowe lub urozmaicone.

Podczas zakupów należy szukać korzeni taro, które są ciężkie jak na swój rozmiar, bez mulistych, czarnych lub wyschniętych miejsc. Liście powinny być sprężyste i zielone, bez zwiędniętych lub żółtych plam.

Zrównoważony rozwój taro

W niektórych miejscach na świecie występują pewne problemy środowiskowe związane z wodą w procesie produkcji. Na Hawajach hodowcy uprawiający taro na terenach wilgotnych (w przeciwieństwie do hodowców uprawiających taro na terenach suchych) napotkali na problemy związane z konkurencją o słodką wodę dla swoich upraw, a hodowle uprawiające taro na terenach wilgotnych konkurują z rodzimymi mokradłami. Uniwersytet Hawajski (UH) prowadził badania nad stworzeniem genetycznie modyfikowanych odmian taro, co oburzyło wielu Hawajczyków. Rolnicy uprawiający taro stosują także różne pestycydy, aby zwalczać grzyby, chwasty i szkodniki. Jeśli jesteś zaniepokojony tym problemem, szukaj taro z upraw ekologicznych.

Sezonowy przewodnik kulinarny

Dowiedz się, kiedy jest sezon na taro

Sezonowość

Ponieważ taro jest rośliną tropikalną, zarówno liście, jak i korzenie można znaleźć praktycznie przez cały rok.

Geografia

Roślina ta jest uprawiana na całym świecie w strefie tropikalnej i subtropikalnej, a w Afryce Subsaharyjskiej, części Azji, na Karaibach i wyspach Pacyfiku stanowi ważną podstawę wyżywienia. Nigeria, Chiny, Kamerun i Ghana są liderami w światowej produkcji taro. W USA (i na terytoriach amerykańskich) roślina ta uprawiana jest na Florydzie, Hawajach, Guam i Samoa.

Spożywanie taro

Przechowywanie

W przeciwieństwie do wielu innych warzyw korzeniowych, bulwy taro nie mogą być przechowywane przez dłuższy czas. Należy je przechowywać w chłodnym, ciemnym miejscu nie dłużej niż przez kilka dni. Liście taro również bardzo łatwo się psują. Należy je zawinąć w wilgotne ręczniki papierowe i przechowywać w lodówce w szczelnie zamkniętej torbie nie dłużej niż przez dwa lub trzy dni.

Gotowanie

Taro jest dość popularnym składnikiem potraw na całym świecie, w tym w kuchni wysp Pacyfiku, chińskiej, japońskiej, indyjskiej, karaibskiej, bliskowschodniej, południowo-wschodniej i afrykańskiej. Na Hawajach taro jest gotowane i ubijane na pastę (poi) i używane jako dodatek do potraw lub przyprawa. (Na marginesie, poi można też przyrządzać z innych rzeczy, w tym ze słodkich ziemniaków i bananów). W kuchni chińskiej wykorzystuje się taro w takich daniach, jak pikantne ciasto z korzenia taro. W niektórych częściach Afryki Zachodniej z taro wytwarza się podstawową potrawę - fufu. Oprócz chipsów z korzenia taro dostępnych w wielu sklepach spożywczych, można też upiec własne.

Korzeń taro jest szeroko stosowany w słodkich potrawach na całym świecie. Na Hawajach tarty korzeń taro miesza się z mlekiem kokosowym i gotuje na parze, uzyskując w ten sposób wyrób o nazwie kulolo (podobny deser przyrządza się na Samoa, nazywa się fausi; w Tajlandii analogiczny deser to bua loi phuak). Lody z taro są dość popularne, podobnie jak słodkie bułeczki wypełnione kremem z purpurowych liści taro.

Liście taro są podobne w smaku do szpinaku, choć muszą być gotowane znacznie dłużej. W niektórych kuchniach karaibskich liście taro mogą być określane jako callaloo (choć na różnych wyspach callaloo mogą być nazywane różne rośliny) i są gotowane jako zielone warzywo. Hawajczycy zawijają w liście taro różnego rodzaju pyszne rzeczy; zazwyczaj nazywa się je laulau, a paczki przed rozwinięciem i zjedzeniem są zwykle gotowane na parze przez kilka godzin.

Konserwowanie

Liście taro można suszyć; oto przepis na filipiński laing (liście taro gotowane w mleku kokosowym) z ich wykorzystaniem. Można też zamrozić ugotowane liście i korzenie taro.

Wartości odżywcze

Korzeń taro zawiera dużo błonnika, jest niskokaloryczny i bogaty w witaminy i minerały, w tym witaminę E, witaminę B-6, witaminę C, potas i mangan. Liście rośliny są jeszcze lepsze - jedna filiżanka ugotowanych liści taro zaspokaja 123% dziennego zapotrzebowania na witaminę A i 86% na witaminę C, a także dostarcza wielu innych witamin i minerałów, w tym folianów, wapnia, żelaza i manganu. Niestety, zarówno korzeń, jak i liście rośliny zawierają dużo kwasu szczawiowego, który może być poważnym czynnikiem drażniącym (a w przypadku spożycia w dużych ilościach - toksycznym) skórę, oczy i układ pokarmowy. Gotowanie niszczy kwas szczawiowy i w większości przypadków konieczne jest długie gotowanie - czasami nawet ponad godzinę w przypadku korzeni i 45 minut w przypadku liści - aby toksyna przestała działać. Nigdy nie należy jeść korzenia ani liści taro na surowo, a wiele książek kucharskich i tekstów botanicznych zaleca noszenie rękawiczek podczas przygotowywania surowych korzeni i/lub liści, aby uniknąć podrażnienia skóry.

Poi, czyli pasta z taro występująca w rodzimej kuchni hawajskiej, może być pozostawiona na kilka dni, aby "skwaśniała" lub sfermentowała, ponieważ naturalne bakterie (w tym lactobacillus, dominująca bakteria używana do produkcji jogurtu i innych sfermentowanych produktów spożywczych) pochodzące ze skórki taro zaszczepiają utłuczoną mieszankę taro. Naukowcy spekulują, że sour poi może być stosowany jako probiotyk i suplement diety dla osób z problemami trawiennymi. Korzenie i liście taro są również wykorzystywane w tradycyjnym ziołolecznictwie do leczenia dolegliwości trawiennych, takich jak biegunka, oraz do leczenia ran.